met de Ghaneze slag..
Door: Ingrid
Blijf op de hoogte en volg Ingrid
01 Maart 2009 | Ghana, Tongo
Ik ben nu ongeveer een maand in Ghana. Ik doe waar ik al zolang van gedroomd heb: Ik werk op een school voor dove kinderen in Afrika.
Maar soms zijn dromen mooier dan de werkelijkheid...
Toen ik bij mij op school kwam, was er een groep van 70 kinderen! In een klein lokaal, zonder materiaal, geen tafels, geen stoelen. Ik dacht: daar ga ik werken, daar hebben ze me nodig..
Maar al snel merkte ik dat het ontzettend moeilijk is. De niveaus in de klas liggen ver uit elkaar. Zo zitten er kinderen met downsyndroom in, autisme, adhd (geen idee of ze dat allemaal in Ghana hebben, maar dat is mijn eigen diagnose:-) )
Sommige kinderen zijn al 10 en zijn nog nooit op school geweest en nu zitten ze in een gigantische klas en hebben ze een juf die niet wilt slaan. Dat vinden ze gek, want dat is de manier waarop gecommuniceerd wordt!!
Voordat ik naar Ghana ging, wist ik dat er op de scholen geslagen wordt. Maar dat het zo erg zou zijn, daar heb ik nooit rekening mee gehouden. Wanneer een kind geen goed gedrag vertoont, wordt het geslagen. De meeste leraren hebben een cain (dunne stok) bij de hand om mee te dreigen en ook echt mee te slaan! Ik kan daar niet tegen, het doet me ontzettend veel pijn om dat te zien! Ik kan en wil daar niet aan wennen.
Het is de cultuur zegt men, maar ik kan me hier niet aan aanpassen.
Omdat ik de kinderen niet sla, weten ze niet hoe ze op mij moeten reageren, ze hebben immers niks te vrezen...Het is een grote chaos in mijn klas, de kinderen nemen mij weinig serieus. Daardoor word ik weer heel boos! En chagrijnig. Op een gegeven moment herkende ik mezelf niet meer. Op dat moment heb ik besloten dat het anders moet, want dit ga ik nooit volhouden, ik had absoluut geen plezier in mijn werk.
Ik heb met Ibrahim van Meet Africa (de organisatie waar ik voor werk) gepraat en verteld dat ik op deze manier niet door kan gaan.
Gelukkig had ik natuurlijk al een nieuw plan:-) Ik wil namelijk nog erg graag op de school blijven. De kinderen hebben mijn hart gestolen en ik kan genieten van hen. Ook het contact met mijn collega's is goed (behalve dan dat ik ze sukkels vind omdat ze slaan...). Dus...nu ga ik aan de slag als Gebarendocent!!! Ik ga de kinderen van de Primary School (basisschool) lesgeven. Iedere dag een andere groep en dan een half uur per les. Ik barst al van de ideeen wat ik allemaal kan doen. De Gebarentaal is hier veel minder mooi dan in Nederland: hier gebruikt men weinig expressie en lichaamstaal. Dat wil ik de kids gaan leren!
Ik hoop dat het allemaal nu beter gaat worden, ik zie het in ieder geval weer helemaal zitten!
En verder...Ghana is mijn tweede thuis! Ik voel me zo ontzettend goed hier! Ik hou van het land, van de mensen, zelfs van de hitte!!
Maar soms zijn dromen mooier dan de werkelijkheid...
Toen ik bij mij op school kwam, was er een groep van 70 kinderen! In een klein lokaal, zonder materiaal, geen tafels, geen stoelen. Ik dacht: daar ga ik werken, daar hebben ze me nodig..
Maar al snel merkte ik dat het ontzettend moeilijk is. De niveaus in de klas liggen ver uit elkaar. Zo zitten er kinderen met downsyndroom in, autisme, adhd (geen idee of ze dat allemaal in Ghana hebben, maar dat is mijn eigen diagnose:-) )
Sommige kinderen zijn al 10 en zijn nog nooit op school geweest en nu zitten ze in een gigantische klas en hebben ze een juf die niet wilt slaan. Dat vinden ze gek, want dat is de manier waarop gecommuniceerd wordt!!
Voordat ik naar Ghana ging, wist ik dat er op de scholen geslagen wordt. Maar dat het zo erg zou zijn, daar heb ik nooit rekening mee gehouden. Wanneer een kind geen goed gedrag vertoont, wordt het geslagen. De meeste leraren hebben een cain (dunne stok) bij de hand om mee te dreigen en ook echt mee te slaan! Ik kan daar niet tegen, het doet me ontzettend veel pijn om dat te zien! Ik kan en wil daar niet aan wennen.
Het is de cultuur zegt men, maar ik kan me hier niet aan aanpassen.
Omdat ik de kinderen niet sla, weten ze niet hoe ze op mij moeten reageren, ze hebben immers niks te vrezen...Het is een grote chaos in mijn klas, de kinderen nemen mij weinig serieus. Daardoor word ik weer heel boos! En chagrijnig. Op een gegeven moment herkende ik mezelf niet meer. Op dat moment heb ik besloten dat het anders moet, want dit ga ik nooit volhouden, ik had absoluut geen plezier in mijn werk.
Ik heb met Ibrahim van Meet Africa (de organisatie waar ik voor werk) gepraat en verteld dat ik op deze manier niet door kan gaan.
Gelukkig had ik natuurlijk al een nieuw plan:-) Ik wil namelijk nog erg graag op de school blijven. De kinderen hebben mijn hart gestolen en ik kan genieten van hen. Ook het contact met mijn collega's is goed (behalve dan dat ik ze sukkels vind omdat ze slaan...). Dus...nu ga ik aan de slag als Gebarendocent!!! Ik ga de kinderen van de Primary School (basisschool) lesgeven. Iedere dag een andere groep en dan een half uur per les. Ik barst al van de ideeen wat ik allemaal kan doen. De Gebarentaal is hier veel minder mooi dan in Nederland: hier gebruikt men weinig expressie en lichaamstaal. Dat wil ik de kids gaan leren!
Ik hoop dat het allemaal nu beter gaat worden, ik zie het in ieder geval weer helemaal zitten!
En verder...Ghana is mijn tweede thuis! Ik voel me zo ontzettend goed hier! Ik hou van het land, van de mensen, zelfs van de hitte!!
-
01 Maart 2009 - 13:59
Bert En Ernie:
Duivensport is een sport die bestaat uit het racen met duiven in wed(strijd)vluchten. Een belangrijk onderdeel is het kweken en trainen van postduiven. De winnaar is de eigenaar (duivenmelker) van de duif die het snelst de afstand tussen losplaats en duivenhok heeft afgelegd. -
03 Maart 2009 - 11:27
Sharon:
Hey ing,
Wat een geweldige verhalen. Het klinkt als een hele gave ervaring....maar ook wel heel erg om te zien hoe ze kinderen slaan enz. Maar je nieuwe functie klinkt ook leuk :P
Jammer dat het voor die tijd niet meer lukte om af te spreken...maar ik ga je vanaf nu helemaal volgen. Heel leuk om je verhalen te lezen. Iedere keer dacht ik eraan een berichtje te sturen
Heel veel plezier en tot mails
Kus shar -
08 Maart 2009 - 08:05
Yvonne Neudorfer:
hallo Ingrid,
Wat een verhalen joh. Top!, dat jij er niet in mee gaat om te slaan. Goed dat je nu een andere invulling gaat geven aan je les geven. Het gaat je zeker lukken.
Leuk ook die dreadlocks.
Succes! Groetjes Von -
08 Maart 2009 - 20:19
Loes En Koen!!!:
lieve ing,
wow wat een verhaal, ik wist dat je het moeilijk vond, maar vervelend dat het ook echt tegenzin werd. Maar erg goed dat je een nieuw plan hebt bedacht zodat je dit avontuur wel af kan maken.
en wat goed dat je je zo goed voelt, heerlijk!! een gelukkig vriendinnetje dus!!
Grote en kleine kussen van ons -
09 Maart 2009 - 07:44
Buuf Bar:
He Ingrid! Hoe is het nu? Ben erg benieuwd naar je verhalen! Hier wordt het langzaam lente.... x -
10 Maart 2009 - 08:06
Janneke:
Hé Ing, wat zie je er gaaf uit met die vlechtjes!! Wat goed van je dat je een andere stap hebt gezet! Ben erg benieuwd hoe dat verloopt! Het is in ieder geval erg fijn te lezen dat je je erg goed voelt in Ghana! Fijn alles zo te kunnen volgen! Hou ons maar goed op de hoogte! Dikke knuffel en X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
